Tango nastaje u XX vijeku u Argentini. Njegovi počeci vezuju se za argentinske gaučose, koji su hodali savijenih koljena, jer su im pantalone bile očvrsle od konjskog znoja. Oni bi noću izlazili u lokalne plesne sale i plesali sa djevojkama. S obzirom na to da se nisu kupali, djevojke su držale glavu daleko zabačenu unazad, istovremeno lijevom rukom odgurujući partnerovo rame. Desnu su držale na gaučosovom kuku, blizu džepa, očekujući novac za ples.
1907. godine tango dolazi u Evropu, gdje brzo stiče veliku popularnost. Ipak, bio je izuzetno omrzut od strane Crkve, zbog “neukusnog stila”, u toj mjeri da su hapšeni i osuđivani svi oni koji bi bili uhvaćeni kako ga plešu. S vremenom, strogost je ublažena i tango je ušao u plesne dvorane širom svijeta.
Iz prvobitnog tanga razvile su se dvije vrste. Jedna prestavlja engleski stil, koji se pleše na takmičenjima standardnih plesova. Standardizovan je 1929. godine.
Druga vrsta je argentinski tango, koji se pleše kao show ples.
Tango je protkan špansko-argentinskom tugom. On je ples života, koji pokazuje suprotnosti muškarca i žene, čvstog i mekog, sentimentalnog i grubog. Satkan je od intenzivnih emocija i priča o odnosu muškarca i žene, o bijesu prevarenog ljubavnika, o životu i smrti. Zahtijeva sklad, balans i eleganciju. Pleše se u 2/4 ritmu uz zvuke violine, gitare, flaute i klavira.
Kretanja počinju iskorakom preko pete. Koljena su lagano savijena sve vrijeme, noge se ne ispružaju ni kod priključka. Jednostavni koraci naprijed i nazad, koji se mogu plesati i po blagom krugu, daju osnovno kretanje tanga.